احمد سمیعی گیلانی بعد از مرگ نیز می نویسد
کنکور هنر: «احمد سمیعی گیلانی که به قولی در یگانگی سبک خود ملاحظه کار نبود، در کار خود، خواه و ناخواه، شاگردانی را تربیت کرده است که چون با یگانه سبک او تا سال ها خواهند نوشت، او نیز بعد از مرگ تا همیشه خواهد نوشت.»
این عضو پیوسته‌ی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، مترجم و ویراستار که اخیراً در پی شکستگی لگن، دوران نقاهت را طی می کرد، بامداد روز چهارشنبه (دوم فروردین ماه ۱۴۰۲) در منزلش (در تهران) از دنیا رفت.
«پیوند او با همه در نوشتن بود یا که در خواندن. با شنیدن هر نامی، پررنگ ترین واژه هایی که بی وقفه از حافظه می خواند، گره ای داشتند به کتاب ها یا هرآنچه او را به خواندن و نوشتن وصل می کرد. کهولت سن شاید اهتمام می کرد پیوند استاد را با واژه ها کم رنگ کند که دیگر کم تر می توانست بشنود یا بخواند، سمیعی بزرگ اما تا واپسین لحظات از هیچ یک دست نکشید. در سالهای پایانی عمرش، می نوشت اما چشمانش سوی خواندن نوشته هایش را نداشتند، پس می خواست تا دیگران برایش بخوانند.
شاید به خاطر همین پیوند بود که هم با حوصله با شاگردی کوچک سخن می گفت و هم با استادان. سخنی که به قولی هیچ گاه بیهوده نبود، احمد سمیعی گیلانی طوری می اندیشید و سپس واژه ها را بیان می کرد که هر گفت وگویی ساده با دیگران برای او، به بحثی علمی بدل می شد.
کم تر کسی ست که با استاد سمیعی آشنا باشد و نداند او مردی بود که برخلاف بسیاری، دائماً و تازه ترین کتاب ها و مقاله ها را می خواند و در عین حال اغلب در جمع موجز سخن می گفت؛ در گفت وگوهایش هم حتی چنین بود. هرچند که اگر می دانست جان کلامش حفظ و به مخاطب منتقل خواهد شد، از سخن گفتن با خبرنگاران دریغ نمی کرد اما هرآنچه باید را کوتاه می گفت. این ایجاز او تنها در سخن گفتن نبود، ویرایش متن ها را نیز با همین نگاه انجام می داد. اغراق آمیز نیست که بگوییم سبک نگارش و ویرایش سمیعی بزرگ، همچون خودش یگانه بوده است.
احمد سمیعی گیلانی در دفتر کارش - ۳۰ مردادماه ۱۴۰۱
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب