برای محمدامین قانعی راد؛
تشییع متفاوت جامعه شناسی كه تواب نبود
كنكور هنر: آرمان ذاكری
در حضور پیكر بر زمین گذاشته شده اش و در حضور عكاسانی كه پشت به پیكر، مشغول عكاسی از مسئولین همیشه ردیف اول نشینی بودند كه به رسم به جا آوردن آداب به مجلس تعزیتش آمده بودند، وی در «نوروزش» از رویاها می اظهار داشت: رویای آزادی، برابری، مردمسالاری، دوستی و همدلی و رویای روز در بند نبودن فرزندان وطن...
در میان احساسات و گریه های یاران و دوستان نازنین نزدیكش چون سراج زاده و خانیكی و از میان هیاهوی پیامهای تسلیت مسئولین بلندپایه و میان پایه و دون پایه، رویاپردازی قانعی راد در حضور پیكرش، حضوری دیگر بود... متفاوت از همه آنچه كه گفتند... رویاپردازی قانعی راد دعوت به مقاومت بود در یك تاریخ شكست... تاریخی كه انگار حضور همزمان پیكر او و رویاپردازی اش، تراژدی رنج و شكستش را یك بار دیگر نمادپردازی كرده بود. بیهوده از او نباید چهره یك كامیاب ساخت. قانعی راد بر سر آرمانهایش ایستاد، بر خلاف بسیاری تواب نشد، جنگید و مقاومت كرد، جانب مردم و جامعه مدنی را رها نكرد و سیاستمدار نشد و بنابراین همچون خیلی از اسلافش سربلند بود و خواهد بود، اما كامیاب نه... به كمال رسید، سعادت اما نه...
به گواه حضور همان دانشجویانی كه وقتی جماعت حاضر در مراسم تعزیتش، به رسم چند هزار ساله آمدند تا برای ادامه زندگی از او اجازه بگیرند، پلاكاردهایشان را بالا برده بودند تا اعلام كنند دانشجویان همچنان زیر فشار و رنج اند... تا اعلام كنند رویای قانعی راد محقق نشده است... تا بگویند نوروزی در كار نیست... و این تراژدی زندگانی همه كسانی است كه همچون قانعی راد در سنتی می زیند كه در آن رستگاری جمعی است.
انگار قانعی راد در مراسم تشییعش هم شیطنت كرده بود و با رویا پردازی اش، اجازه ای برای ادامه زندگی به خیلی ها نداده بود... دست كم اراده كرده بود تا ما را معذب كند. وی در مراسم تشییعش هم محملی بود برای كنشگری در حوزه عمومی، برای شنیده شدن صدای دانشجویان... پلاكاردها اما بالا رفته بودند تا بگویند وقتی رستگاریِ جمعی ممكن نیست، انگار همه مرده اند؛ ادامه زندگی اینچنین ممكن نیست...
**بخش اخبار چندرسانه ای** ایرنا پلاس**
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب