انتقاد مهاجرانی از برگزاری کمرنگ جشن میلاد پیامبر
به گزارش کنکور هنر، سید عطاءالله مهاجرانی در روزنامه اعتماد نوشت: چند سال پیش، شب تولد امام حسین مقابل السلام قاهره بودم. در اطراف مسجد راس الحسین مقابل السلام تا نزدیکی دانشگاه الازهر، فضا سرشار از نور و سرور بود. چراغانی بود. شیرینی و شربت. صدای موسیقی، صدای تلاوت آیات قرآن مجید. صدای مولودی خوانی. تبلور شادی در چشم ها و چهره ها.
احساس سبکبالی می کردم و در فضای معطر الهی و آسمانی دم می زدم. در زیارت حرم در مسجد راس الحسین، مصری ها باور دارند که سر امام حسین در محل مسجد راس الحسین دفن شده است. مسجد غلغله جمعیت بود. خودشان مراعات می کردند، زود به زود مسجد را بعد از زیارت ترک می کردند تا برای آیندگان فرصت زیارت باقی باشد.
اکثریت جمعیت از سیما و سر و لباس شان پیدا بود که از مردمان فقیرند. بسیاری روستایی به نظر می رسیدند. شاخه های گل را بالای ضریح قرار می دادند. درون ضریح مانند مجلس جشن آراسته شده بود. جهانی از رنگ و دنیایی از عطر در هم آمیخته شده بود. دوست مصری ام، استاد دانشگاه الازهر به من می گوید: «ما شیعه افراح هستیم و شما شیعه احزان! ما تولد امام حسین را ده روز جشن می گیریم و شما شهادت امام حسین را دو ماه سوگواری می کنید.»
به نظرم سخن او قسمتی از واقعیت را دربر دارد. ما به عنوان شیعه، شهادت و عاشورا را به شایستگی و به حقیقت به یک فرهنگ تبدیل نموده ایم. اما با کمی توجه و غفلت میلاد پیامبر و همه امامان، غیر از نیمه شعبان که نسبتا رنگ و رونق دارد، بقیه ایام و لیالی میلاد پیامبر و امامان کمرنگ برگزار می گردد. بین این دو بال تعادل نیست! چنان که مسیحیان نسبت به مصلوب شدن مسیح که انصافا ظرفیت این که تبدیل به یک سوگواری عظیم در مسیحیت شود، توجهی ندارند، تمام تاکیدشان بر میلاد مسیح است و مهم ترین جشن سال و طولانی ترین آن جشن میلاد مسیح است. ما در تاریخ شیعه قدر روز هفده ربیع الاول را که میلاد پیامبر اسلام و امام صادق صلوات الله علیهم است، ندانسته و نمی دانیم.
می بایست ۱۷ ربیع تبدیل به جشن بزرگ دینی و ملی می شد. جشنی که از نظر شکوه و گستردگی با عاشورا قابل قیاس باشد، البته با ماهیت متفاوت و مکمل. باتوجه به روایت مشهور به نقل از پیامبر اسلام: «حسین منّی و انا من حسین» می بایست شهادت و ولادت، نبوت و امامت، سوگواری و شادمانی را مانند دو روی سکه باهم تلفیق نماییم.
امام علی مقابل السلام به هر دو روی شادمانی و سرور و نیز اندوه و سوگ توجه داشته اند. درباره ی مختصات شیعیان خود گفته اند:
«إِنّ الله تبارک و تعالی اطّلع إِلی الْأرْضِ فاخْتارنا- و اخْتار لنا شِیعهً ینْصُرُوننا و یفْرحُون لِفرحِنا- و یحْزنُون لِحُزْنِنا و یبْذُلُون أمْوالهُمْ و أنْفُسهُمْ فِینا- أُولئِک مِنّا و إِلیْنا» (۱)
«خداوند متعال متوجه زمین شد و ما را برگزید. و شیعیانی برای ما انتخاب نمود که ما را یاری می کنند. در شادی ما شادمانی می کنند و هنگام حزن ما اندوهناک می گردند. جان و مال خودرا در راه ما می بخشند. ایشان از ما می باشند و به سمت ما باز خواهند گشت.» نکته های قابل تامل و جذابی در این روایت وجود دارد؛ همچون تقدم شادی بر سوگواری! در تاریخ ما سوگواری بر شادی در مراسم آیینی شیعه هم به لحاظ کمی و هم کیفی تقدم یافته است، به حدی که گاه می بینیم در شب تولد امام حسین مقابل السلام هم تا واعظ یا مداح به صحرای کربلا نزند و روضه نخواند، و اشکی نگیرد، گویی مجلس و محفل را نا تمام و بی نمک می انگارد. این امر در طول بیش از هزار سال، انجام شده است. می بایست به مرور زمان، ۱۷ ربیع را قدر بدانیم. این روز عزیز جایگاه خودرا چنان که شایسته است، پیدا کند که هر چیزی بجای خویش نیکوست! عزاداری و سوگواری بجای خود و شادمانی بجای خود. دو بال برای پرواز، نه بالی بلند و نیرومند و فراگیر و بال دیگر نزار و کم توان.
23302
منبع: phdhonar.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب