داستان گریه های پنهان یک سیاه باز در جنگ
کنکور هنر: کتاب «من هم دلم گریه می خواست» (مروری بر زندگی هنرمند فقید عطاءالله صفرپور و نمایش روحوضی در جبهه های جنگ تحمیلی) به قلم حجت شاه محمدی منتشر گردید.
به گزارش کنکور هنر به نقل از ایسنا، این کتاب در ۴۴۷ صفحه و با قیمت ۲۴۵هزار تومان در انتشارات سوره مهر راهی بازار کتاب شده است.
در معرفی ناشر از این کتاب آمده است: «من هم دلم گریه می خواست» در دفتر فرهنگ و مطالعات پایداری استان گلستان تهیه شده که به موضوع حضور گروه نمایش های کمدی استان گلستان در جبهه های جنگ تحمیلی پرداخته است.
کتاب از دو بخش تشکیل شده است: بخش اول با نام «سیر زندگی از تولد تا مرگ» به زندگی نامه عطاءالله صفرپور هنرمند سیاه باز فقید گرگانی می پردازد. بخش دوم کتاب با عنوان «جیجک علیشاه در جبهه های جنگ تحمیلی» به حضور سیاه بازان گرگانی در میدان جنگ و در بین رزمندگان اشاره دارد.
گروه نمایشی روحوضی گرگان بیش از تصور بینندگان و منتقدان توانسته بود در زمان خود رتبه ای در خور توجه کسب کند. بنا بر این مرحوم صفرپور در دو نوبت آنها را به همراه گروه نمایشی خود به جبهه های جنگ می برد.
«من هم دلم گریه می خواست» داستانی است توامان با خنده و گریه، روایتی واقعی از تلاش یک گروه نمایش روحوضی برای تقویت روحیه رزمندگان در خط مقدم جبهه ها. کسانی که شاید تا امروز از حضورشان در جبهه های جنگ ناآگاه بودیم اما با ساخت سلاحی از خنده و شادی روحیه رزمندگان را در مقابل دشمنان و قوی ترین سلاح ها حفظ می کردند. شاه محمدی اهتمام کرده است در کنار رسالت خود در راستای معرفی عطاءالله صفرپور، مخاطب را با هنر نمایش های روحوضی که گونه ای از نمایش های قدیمی و شادی آور ایرانی است، آشنا کند.
در فصل پایانی کتاب مشخصات فردی، لیستی از کارهای «آموزشی و تخصصی»، «سریال، فیلم، تله تئاتر» «تقدیرنامه ها»، سوابق در «روزنامه ها، مجلات و خبرگزاری ها»، اسناد و مدارک و تصاویر مرحوم صفرپور به همراه منابع و مآخذ آورده شده است. یکی از غم انگیزترین بخش های کتاب زمانی است که صفرپور برای خط شکنان گردان مسلم نمایشی خنده دار اجرا می کند. خط شکنانی که بیشتر نوجوان هستند و رفتنشان بازگشتی ندارد.
در قسمتی از کتاب می خوانیم: «هیچ واژه ای قادر به ساختن جمله ای نیست که حس آن لحظه ما را بنویسد. شب سختی بود. به آسانی می شد بغض را توی گلوی تک تک دوستان دید. مقابلمان گروهی نشسته بودند و می خندیدند که آگاهانه می دانستند رشته عمرشان کوتاه است. چقدر شیرین می خندیدند. قهقهه که سرمی دادند هر چند نفر یکی می شدند و صدایشان فضا را پر می کرد و من چه خوب حس می کردم که دشمن را چقدر حقیر و خوار کرده، برای چشیدن شهد شیرین شهادت، به یکدیگر تبریک می گویند. این میان نه فرصتی بود نه جایی تا ما هم بنشینیم و یک دل سیر گریه نماییم. امان از وقتی که دلت پر از بغض های بازنشده باشد و بخواهی کسی را بخندانی. شاید این لحظه از ناب ترین لحظات عمر من بود که اگر موقعیتی دست می داد، بغض هایی را که سال ها در گلویم ماسیده بود بیرون می ریختم و فریاد می کشیدم: «آهای مردم، به خدا منم دلم گریه می خواد.»
منبع: phdhonar.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب